Μετά τον χωρισμό της με τον Δ. Χορν το 1959, η Έλλη δημιούργησε τον δικό της θίασο και παρήγαγε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, όπως το «Λεωφορείο Πόθος», που έλαβε συγχαρητήρια επιστολή από τον Γ. Σεφέρη και το «Μις Πέπσι», που έσπασε ρεκόρ 400 παραστάσεις. Παρά τα προσωπικά της προβλήματα, η πιο παραγωγική επαγγελματική της δεκαετία ήταν τη δεκαετία του 1970, κατά την οποία σκηνοθέτησε το μιούζικαλ "Γλυκιά Ίρμα" το 1972, "Βυσσινόκηπος" το 1974, "Φθινοπωρινή ιστορία" το 1977, "Δεσποινίς Μαργαρίτα", "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και άλλα. Φημολογείται ότι μερικά από τα έργα της σκηνοθέτησε η ίδια, αφού δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα του σκηνοθέτη τους.

​

Στον ελληνικό κινηματογράφο, η Έλλη είχε πολλά επιτεύγματα, μεταξύ των οποίων και ερμηνείες που ξεχώρισαν στα «Κορίτσι με τα μαύρα», «Κυριακάτικο ξύπνημα» και «Καλπική Λίρα». Η ερμηνεία της στο «Τελευταίο ψέμα» της χάρισε μια υποψηφιότητα για βραβείο BAFTA για την καλύτερη ηθοποιό. Επιπλέον, τραγούδησε στην πρώτη παράσταση της θεατρικής παραγωγής «Γλυκιά Ίρμα» και έλαβε πολλά βραβεία κατά τη διάρκεια της καριέρας της, μεταξύ των οποίων το βραβείο Κοτοπούλη το 1951 για την ερμηνεία της στο «Η κληρονομιά» και το «Πεγκ, καρδούλα μου», ένα βραβείο κινηματογραφικής ταινίας στο 1961 για τις ταινίες της 1955-1961, το Βραβείο του Φεστιβάλ Ιθάκης το 1980 για την πολυετή καλλιτεχνική της προσφορά και το 1983 ο κινηματογράφος Γρανάδα της Αθήνας, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 106, μετονομάστηκε σε θέατρο Λαμπέτη προς τιμήν της.